به نقل از «همشهری آنلاین»

جادوی شفابخش رنگ و نقش و آغاز یک نذر فرهنگی

تاریخ انتشار: ۱۰ اسفند ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۲۳۱۸۴۹

همشهری آنلاین- سمیرا باباجانپور: صبح یک روز سرد زمستانی نگارخانه پردیسان فرهنگسرای فردوس میزبان نمایشگاهی از آثار هنرمندی بود که نقاشی‌هایش به نقاشی‌های شفابخش معروف شده است. نقاشی‌هایی که با هر طرح و نقشش پنجره‌ای رو به امید برای مادران وزنان خسته از روزمرگی‌های زندگی بازکرده است.

خواندنی‌های بیشتر را اینجا بخوانید

مرحوم ربابه فلاحت دوست بانوی ۷۲ ساله، نقاش خودآموخته‌ای بود که باوجود بیماری سخت و طاقت‌فرسایی که داشت توانست چند سالی با کشیدن همین نقاشی‌های ساده زنده بماند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اگرچه او دیگر در بین ما نیست اما نقاشی‌هایش ماندگار شده است.

فرزانه غلامی دختر مرحوم فلاحت دوست قصه مادر و نقاشی‌هایش را این‌گونه روایت می‌کند: «اگرچه مادر این روزها در بین ما نیست اما نقاشی‌هایش دست‌به‌دست می‌چرخد و باعث خیر شده است. حس خوبی که مادر مرحومم با کشیدن این نقاشی‌ها دریافت می‌کرد گویا پایان‌ناپذیر است و همین باعث شده تا مادران و بانوان زیادی راه او را پیش بگیرند.»

غلامی می‌گوید: «قصه از جایی شروع شد که مادر بیماری سختی گرفت، بیماری خونی لاعلاجی که همه امید مادر را از بین برده بود. دکترها او را جواب کرده بودند. روزهای سختی بود. همان روزها بود که تصمیم گرفتم روزهای آخر زندگی مادر را متفاوت کنم. دوست داشتم تنها برای خودش زندگی کند. جوری که آرام باشد.»

مادرم با نقاشی به جنگ بیماری رفت

فرزانه غلامی ۲۰ سالی می‌شود که به‌طور حرفه‌ای نقاشی می‌کشد. او تصمیم می‌گیرد مادر را با طرح و رنگ آرام کند. خودش می‌گوید: «به او گفتم مادر نقاشی بکش. برایش وسایل نقاشی گرفتم. تصمیم گرفتم چیزی به او یاد ندهم. می‌خواستم هر آنچه در درون دارد بیرون بریزد. برخلاف همیشه که برای کوچک‌ترین تغییری مقاومت می‌کرد ولی این بار به‌راحتی پیشنهادم را پذیرفت. روزها یکی پس از دیگری می‌گذشت و مادر روزبه‌روز پرشور و باانگیزه‌تر نقاشی می‌کشید. هرروز تماس می‌گرفت و از طرح و نقشی که به تصویر کشیده بود حرف می‌زد. کاغذ و قلم سفارش می‌داد. نوه‌ها برایش وسایل نقاشی هدیه می‌گرفتند. نقاشی‌ها در کمال سادگی و تصویر ابتدایی‌شان بی‌نهایت پرانرژی بود. مادرم که امیدی به زنده ماندنش نبود. ۴ سال زنده ماند و اگر کرونا نبود و سیستم ایمنی بدنش را به هم نمی‌ریخت حالا حالا ها زنده می‌ماند.»

نذر فرهنگی برای مادر

از ربابه فلاحت دوست ۱۰۰ نقاشی به یادگار ماند. فرزانه غلامی می‌گوید: «به حرمت دستان کوچک و ظریف مادرم و همه مادران سرزمینم که با همین دستان زندگی را معنا می‌کنند تصمیم گرفتم نمایشگاهی از آثار مادر برپا کنم. برخلاف انتظارم استقبال بی‌نظیری از نمایشگاه شد. به‌خصوص زنان و مادران زیادی با شنیدن قصه زندگی مادرم تصمیم گرفتن بخشی از روزمرگی‌شان را با دنیای هنر رنگ کنند.»

نخستین نمایشگاه مرحوم ربابه فلاحت دوست آغاز نمایشگاه‌هایی شد که یکی پس از دیگری حس زندگی را برای تماشاگران تداعی می‌کند. فرزانه غلامی می‌گوید: «وقتی مادرم با کشیدن نقاشی توانست روزگار خوشی را برای خودش رقم بزند و بیماری را پس بزند چرا دیگران نتوانند. همیشه به خودم می‌گویم اگر مادر زودتر نقاشی را شروع می‌کرد شاید بیشتر زنده می‌ماند. شاید اصلاً مریض نمی‌شد. تصمیم گرفتم نقاشی‌هایش را وقف یک عمل خیر کنم. آستین بالا زده‌ام تا به مادران و زنانی که با نقاشی کشیدن حال روزشان تغییر می‌کند و شور زندگی در وجودشان جریان می‌یابد آموزش دهم. این ‌یک خیرات ماندگار برای مادرم است. شاید هم یک نذر فرهنگی. نمی‌خواهم قلم او روی زمین بماند. تا جایی که بتوانم به نام مادرم این کار را ادامه می‌دهم.»

تعبیر حس ناب «من می‌توانم»

 چند ماهی است که نقاشی‌های هنرمند خودآموخته مرحوم ربابه فلاحت دوست دست‌به‌دست می‌چرخد. از آن روز سالمندان زیادی برای آموزش نقاشی اقدام کرده‌اند. مدینه سماواتی از بانوانی است که بعد از بازدید نمایشگاه تصمیم گرفته است هنر نقاشی را در سن ۶۵ سالگی آغاز کند. او می‌گوید: «نقاشی‌های خانم فلاحت دوست حس متولد شدن را تداعی می‌کند. سادگی و بی‌ریایی در آن‌ها موج می‌زند. اولین بار که نقاشی‌ها رادیدم فکر کردم یک کودک این‌ها را کشیده است. وقتی قصه نقاش را شنیدم متحول شدم. سادگی نقاشی‌ها حاصل روح لطیف این مادر است.»

فرزانه غلامی در کنار مادرش مرحوم ربابه فلاحت دوست

فرزانه دانش مدیر نگارخانه پردیسان می‌گوید: «بعد از نمایشگاه، نقاشی‌های بانو فلاحت دوست طرفداران زیادی پیدا کرده است. برای همین تصمیم گرفتیم کلاس‌هایی را با کمک دخترشان خانم غلامی برای کانون بانوان و جهاندیدگان آغاز کنیم. مسلماً این نقاشی‌ها شفابخش هستند چون حس ناب «من می‌توانم» را برای همه تداعی می‌کنند.»

کد خبر 745304 برچسب‌ها نیکوکاری منطقه ۵ همشهری محله نقاشی - نقاشان

منبع: همشهری آنلاین

کلیدواژه: نیکوکاری منطقه ۵ همشهری محله نقاشی نقاشان تصمیم گرفتم نقاشی هایش نقاشی ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۲۳۱۸۴۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

«پیری» دقیقا از چه سنی آغاز می‌شود؟

ایتنا - این تحقیق که در مجله روانشناسی و سالمندی انجمن روانشناسی آمریکا منتشر شد، داده‌‌های ۱۴ هزار شرکت‌‌کننده در یک نظرسنجی سالمندی در آلمان را بررسی کرد که درباره پیری به‌عنوان مرحله‌ای از زندگی مطالعه می‌کرد. تاریخ تولد شرکت‌کنندگان بین سال‌های ۱۹۱۱ و ۱۹۷۴ بود و از سن ۴۰ تا ۸۵ سالگی به این مطالعه وارد شده بودند.
ما از چند سالگی «پیر» محسوب می‌شویم؟

به نظر می‌رسد که پاسخ این پرسش در حال تغییر است، چرا که عمر مردم طولانی‌تری شده است، دیرتر بازنشسته می‌شوند و تا سنین بالاتری همچنان از سلامتی جسمی و روحی برخوردارند. 

طبق پژوهشی که نتیجه آن اخیرا در مجله انجمن سالمندی آمریکا منتشر شد، افراد در اواسط دهه ۶۰ سالگی معتقدند که پیری از ۷۵ سالگی شروع می‌شود، در حالی که افراد مسن‌تر فکر می‌کنند سن پیری دیرتر از این شروع می‌شوند.

این تحقیق که در مجله روانشناسی و سالمندی انجمن روانشناسی آمریکا منتشر شد، داده‌‌های ۱۴ هزار شرکت‌‌کننده در یک نظرسنجی سالمندی در آلمان را بررسی کرد که درباره پیری به‌عنوان مرحله‌ای از زندگی مطالعه می‌کرد. تاریخ تولد شرکت‌کنندگان بین سال‌های ۱۹۱۱ و ۱۹۷۴ بود و از سن ۴۰ تا ۸۵ سالگی به این مطالعه وارد شده بودند.

شرکت‌کنندگان طی ۲۵ سال، هشت بار درک خود را از سالمندی گزارش کردند. آن‌ها هر چهار تا پنج سالی که می‌‌گذشت، آغاز سن پیری را یک‌ سال دیرتر از بار قبل اعلام کردند. شرکت‌کنندگانی هم که زودتر یعنی بین سال‌های ۱۹۱۱ تا ۱۹۳۵ به دنیا آمده بودند، در مقایسه با افرادی که بعد از ۱۹۳۵ متولد شده‌ بودند، فکر می‌کردند که پیری زودتر آغاز می‌شود.

مارکوس وتشتاین، نویسنده ارشد این مطالعه و روانشناس دانشگاه هومبولت برلین، گفت: «درک و تصور ما از پیری در گذر زمان به‌وضوح تغییر می‌کند. افرادی که امروز در سنین میانسالی‌اند یا افراد مسن‌تر باور دارند که سن پیری آن‌ها دیرتر از همسالانشان در ۲۰ سال پیش است.»

به گفته وتشتاین، این تغییر تا حدودی به بالا رفتن سطح امید به زندگی در افراد برمی‌گردد. امید به زندگی در آلمان حدود ۸۱ سال است که از ۷۱ سال در ۱۹۷۴ بیشتر شده است. همچنین بسیاری از مردم برای مدت طولانی‌تر یک زندگی همراه با سلامتی دارند و پژوهش‌ها از بهبود سلامتی قلب، قابلیت‌‌های شناختی و کیفیت کلی زندگی در جمعیت مسن آلمان در طول این سال‌ها خبر می‌دهد.

وتشتاین می‌گوید: «افرادی که احساس جوانی می‌کنند، معتقدند پیری دیرتر شروع می‌شود.»

شرکت‌کنندگانی که تنهاتر بودند، بیماری‌های مزمن داشتند یا از سلامتی کامل برخوردار نبودند، بیشتر بر این تصور بودند که پیری زودتر آغاز می‌شود. زنان هم فکر می‌کردند که سن پیری در مردان حدود ۲.۴ سال دیرتر آغاز می‌شود.

البته برخی کارشناسان هشدار داده‌اند که این نتایج ممکن است قابل تعمیم به کشورهای دیگر نباشد. زیرا دیدگاه‌‌های فرهنگی درباره پیری و روند‌ تحولات جوامع در طول زمان متفاوت است. به عنوان مثال امید به زندگی در ایالات متحده در طول همه‌گیری کووید از ۷۹ سال در ۲۰۱۹، به ۷۶ سال در ۲۰۲۱ رسید، در حالی که امید به زندگی در آلمان از سال ۲۰۱۴ نسبتا پایدار بوده است.

تحقیقات قبلی نشان داده بود که باورهای منفی درباره افزایش سن با افزایش سطح استرس مرتبط است که به نوبه خود می‌تواند خطر حمله قلبی و سکته را افزایش دهد. برعکس افرادی که به پیری نگرشی مثبت دارند، احتمالا کمتر در معرض ابتلا به زوال عقل‌اند و در مقایسه با افرادی که نگرش منفی درباره افزایش سن دارند، طولانی‌تر عمر می‌کنند.

همچنین افرادی که خود را جوان‌تر از سن شناسنامه‌ای‌شان می‌دانند، زوال حافظه آهسته‌تر، عملکرد شناختی بهتر و کاهش علائم افسردگی را گزارش کردند. در مقابل، افرادی که خود را مسن‌تر از سن حقیقی‌شان می‌بینند، بیشتر در معرض خطر مرگ‌ومیر قرار دارند.